Çevirmen : Evanglina
Şu an ne yaptığını çözemiyordu. Aslında görünen gerçek son derece basitti.
Tuttuğu eli serbest bırakmıştı, ama içindeki anlam kesinlikle o el ile aynı ağırlıkta değildi.
“ugh”
Bir sancı hisseder ve göğsünden kaynar. Her iki gözü de şişti ve kalbi bir koşu hızında atladı. Görüşü tamamen karanlıktı.
Şu ana kadar dolduran gürültü bile sanki silinip gitmiş gibi kayboldu ve sanki bilinmeyen boşluğa yerçekimi olmadan düşen tek kişi o gibi görünüyordu.
Eugene ağzını açtı ve nefesini tuttu. Kendine bakan gözler , sanki gözlerine sıkışmış gibi kalkıp düşüyor gibiydi.
Az önce ne yaptığını hatırladığında korktu ama onu asıl korkutan şey yaptığıydı. Gerçekten çok korkunç bir insandı.
Sadece bunu yapabilen çok acınası bir insan değil miydi? ‘Geri dönmek istiyorum’ tek kelimeydi.
Aynı zamanda, rasyonel kendini rasyonelleştirmeyi dört gözle beklemektedir..
Hari’nin tam olarak nerede yaşadığını bilmiyor ama Eugene nasıl olduğunu biliyordu. Bu yüzden kendi kendine onu bırakmanın daha iyi olduğunu söylemeye çalıştı.
Sıcak bir ev, taze yapılmış ekmek ve güzel giysiler vermek yerine, hiçliğin ortasında ne düşündüğünü bile bilmiyordu.
Ayrıca istediğini aldı, bu yüzden bunun için ödeme yapmamalı. Ama çocuk geri dönmek istediğini söyledi.
Çiçeklerin hepsi solmuş olsa bile, insanlara yalvarırcasına satmadan bir öğün yemek bile zor. Eğer öyleyse, muhtemelen şu anki hayatın onun için de zor olduğu anlamına geliyordu.
Önceki hayatına geri dönmesinin onun için daha iyi olduğunu düşünmesini sağlayan korkunç insanlar oldukları ölçüde.
‘Eugene oppa’
Bu düşünceyle Eugene kendisi için daha kötü hissetmeye başladı. Bu sırada dizlerini kırıyor ve yüzünü gömüyor.
Tıpkı kimse görmesin diye kendini bu dünyadan saklamaya çalışmak gibi. Ölü Arinayı kendi kendine yöneten , öfkesine kızan ve gidecek yeri olmayan çocuk.
Bütün bunlar Ernst’teki insanların suçuydu. Aslında, onlarla yanlış bir şey yapmadı. Oradaydı. Keşke yanlış olduğunu söyleyebilseydi. Bu Hari’nin suçu olmayacaktı.
Yine de, çocuk ona acı çektikleri için onlara asla kızmadı.
Gerçeği bilmediği için, belki de Hari’nin önünde kaçıyormuş gibi neden önce elini bıraktığını bile bilmiyordu.
Ernst’in bakımını üstlenmeye karar veren Eugene, bir bakıma kardeşine bakmalı ve onların hatalarından sorumlu değilmiş gibi davranmalıdır.
Kardeşleri en başından beri ne yaptıklarını bilmiyormuş gibi davrandılar ve buna ek olarak çocuğu zorbalık ederek mevcut durumu bir şekilde çözmeye çalışmak zorunda kaldılar.
“Ha.”
Aniden, kuru bir rüzgar dudaklarını ovuşturdu ve sızdı. Belki de şimdi gerçekten korkunçtu. Yanlış olan kendisi değil miydi?
Elverişli olduğu için gözünün önündeki durumdan uzaklaştı ve bunun kaçınılmaz olduğunu söyleyerek vazgeçti.
İyi bir oğul gibi davranmak, şefkatli bir ağabey gibi davranmak ve bir yetişkin gibi davranmak, ama aslında hepsiyle başa çıkmak çok zordu ve kaçmak istedi.
Doğru. Sonunda, kaçmak ve onu tutan küçük eli bırakmak istedi.
Kendisi için bu kadar küt bir rahatlık yaşarken, ‘Bunu yapmak herkes için en iyi yoldur’.
“Tatlım, hasta mısın? Ebeveynlerin nerede?”
Duvara çömelmişken yanına yaklaşan biri sormuştu. Eugene cevap vermek yerine kıvranarak duvardan kalktı.
Eugene’in yüzünü gören bayan daha da endişelendi ve tekrar sordu.
“Bir şey olduysa, yardım ederim. Sana eşlik eden bir yetişkin var mı?”
“Gidip kız kardeşimi bulmam gerekiyor.”
“Ooo. Kız kardeşini kaybettiğin için öyle görünüyordu demek . Amanın!”
Eugene umursamamaya geldiği yolda geri atlamaya başladı, arkasından gelen sese bile aldırış etmedi.
Yine, çevresinde büyük bir gürültü oldu ve diğer birçok insan geçti. Lütfen orada kal.
Eugene, nefesi çenesine kadar yükselirken koşarak, umutsuzca birçok kez düşündü. Ve sonunda, böyle çömelmiş kızı kutunun üzerinde otururken bulduğunda, Eugene onu hemen fark eder.
Adımlarının ısındığını hissederek yavaşça hareket etti.
Bir adım. Bir adım.
Öne doğru her yürüdüğünde, kaybolmuş bir çocuk gibi görünen dehşet duygusu ondan uzaklaşmaya başladı.
Bunun yerine, yerine yeni bir şey filizlenmeye başlar…
“Hadi gidelim.”
Eugene, kendisine sanki bekliyormuş gibi bakan çocuğa dedi. Ah, bu anın ruh halini nasıl ifade edebilir?
“…oraya gittin mi?”
Belki de bugünü öldüğü güne kadar asla unutmayacaktı.
“Gittim .”
Sanki doğduğu güne geri dönmüş ve içinden havai fişekler gibi sönen sayısız duyguyu yaşamış gibi.
Ve eline koyduğu bu küçük el ile bir kez daha karşılaştığı an. Belli ki göğsünde bir kalple yaşamaya devam edecekti.
“Bacaklarım ağrıyor.”
Eugene onu kaldırdı ve ailesinin olacağı yere geri döndü. Arkadan küçük bir mırıltı duydu.
Sanki onu bekliyormuş gibi o yerde tek başına otururken kendi kendine konuşup konuşmadığını anlayamadığı belli belirsiz bir fısıltıydı.
“Rahatsız görünüyorsun.”
“Gürültülüsün.”
Artık güneş batmaya başladı. İki aptalın yarattığı gölgeler de yere kadar uzanıyordu.
O yolda Eugene biraz ağlamak istedi ama hak etmediğini düşündüğü için sırtını bir aşağı bir yukarı itti ve yürümeye devam etti.
“Üzgünüm.”
Dürtüsel olarak o kısa kelimeyi ağzından çıkardıktan sonra, tekrar söylemeden dayanamadı.
“Üzgünüm.”
Hiçbir şey söylemedi. Böylece Eugene daha sonra aynı kelimeleri birkaç kez fısıldayabildi.
Göğsüne onu boğacak kadar sıkıca bastıran yük çok hafif hissedene kadar.
Duyulmadan korkakça bir özür.
